Werkgroep Buitenveldert – AJErnststraat 112 – Amsterdam – verslag nr. 84 – 12.07.2010: 6 deelnemers.

Een serie dagen met ‘zalig zomerweer’ is geen belemmering voor zes mensen de groep te bezoeken. Aldus zit dit gezelschapje in de gebruikelijke docentenkamer van de gastvrije montessorieschool, waar omstreeks 8 uur F, als gespreksleider het woord neemt, de aanwezigen welkom heet, waarna aan de hand van volgende overwegingen het gespreksonderwerp voor deze avond wordt vastgesteld:

Er wordt nogal eens verondersteld dat een bepaalde tegen- of meevaller (ogenschijnlijk) de aanleiding is tot iemands terugval richting verslaving. Daarbij gaat ‘t dan eigenlijk niet zo zeer om de ernst van de betreffende gebeurtenis op zichzelf. Het kan gaan om het verlies van een relatie of dat van je rijbewijs, maar evenzogoed om het dramatische feit dat het gaat regenen terwijl je de zon verwachtte of dat je favoriete voetbalclub verliest in plaats van wint. Kortom, de vraag is:

HOE GA JE OM MET VERANDERINGEN OF NIET UITGEKOMEN VERWACHTINGEN?

De gespreksronde levert de volgende reacties op:

A: bij dit onderwerp, vraag ik mij automatisch af of ik gevoeliger ben voor positieve of negatieve gebeurtenissen die ik verwacht of over me heen komen. En dan voel ik mij onmiddellijk onzeker worden bij het hoofdstuk van de zogenaamde meevallers. Die leiden bij mij tot overmoed en daar liggen voor mij dan ook meteen de uitglijers op de loer. Zelf heb ik eerst 7 jaar AA bezocht, daarna 4 jaar de Buitenveldert-groep. Vroeger was dat allemaal noodzakelijk – dus ‘t moest wel, anders…. Vanwege mijn werk stopte ik met het wekelijks groepsbezoek – intussen is veel gebeurd – mijn beide ouders zijn binnen een jaar overleden – ik ben gaan samenwonen – er was geen aanleiding tot escape – maar dan komt ‘t (voor mij dan…) als ‘t goed gaat – dan lijkt het lente – dan kruipt de neiging naar binnen om af te dalen – de gedachte om te gebruiken – en interessant is dan de ‘waarom’-vraag – in mijn gevoel had ik vroeger heel gewoon de verplichting om naar de groep te gaan – ik had dus geen keuze – maar nu is alles anders – ik had vanavond ook andere dingen kunnen gaan doen – ik heb geen neiging om te gebruiken en toch zit ik hier en voelt dat heel goed…

B: toen ik stopte met mijn gebruik, was ik direct aangesloten bij de Buitenveldert-groep – en zo heb ik sinds 2003 veel positieve dingen meegemaakt – ik ben daar erg blij mee – van anderen hoor ik over de euforie na een drankje – dat heb ik niet op die manier – maar ik beleef wel euforie met mijn werk en zeker ook de opleiding die ik daarvoor volgde – en zelfs met de ervaring met negatieve dingen, zoals het einde van mijn relatie na 6,5 jaar en nog eens hetzelfde met een volgende relatie – voel ik wel degelijk nu te zijn genezen – ben ook blij met de groep en met de individuele contacten daarbij plus dat soort contacten op mijn werk – plus dat werk op zichzelf; het gaat daar om de zorg voor dementerende bejaarden – ik ben blij voor iedere dag dat ik nuchter ben en kan dat ook goed onthouden.

C: ik ben nog niet van de drank af – het is een terugkerend effect – overigens gaat ‘t wel beter dan 2 jaar geleden – ben in oktober 2007 op Schiphol onder invloed aangehouden – na weken toch weer begonnen – heeft duidelijk te maken met een vernietigingsdrang – heb mij opgegeven voor cursussen en klinieken – was trouwens onder invloed bij mijn beide werkgevers – maar niet ontslagen – wel weer naar de kliniek – nu gaat ‘t redelijk – voel trouwens een sterke vernietigingsdrang – gebruik nu geen sterke drank meer maar toch is het alcohol plus de neiging te drinken – een paar maanden terug bleek trouwens dat het bedrijf werd opgeheven – heb dan toch weer het een en ander aan drank genomen – dus het is niet echt droog in mij – vandaar dat ik mijzelf weer wil scherpen – stond trouwens vanmiddag voor de slijter – nam, niks en dat voelde positief..

D: van nature ben ik altijd vrolijk – heb dan ook nooit aan depressies gedacht tot de problemen zich ophoopten – toen m’n man weg ging – kan me daar trouwens nu niets meer bij voorstellen – hij was zo van mij vervreemd – zag hem zoeken en niets vinden – zelf ben ik recht is recht en toch ben ik met hem meegegaan – daarbij ging ik mij ongelukkig voelen – ben toen ernstig ziek geworden – echtscheiding werd een trigger – moeder overleed na 3 maanden ziekte, die ik kon begeleiden; ben later aan de drank geraakt door al die spanningen vooraf – op zichzelf vond ik die spanningen heerlijk – ga dan voor alles – maar toen ging opeens niks meer – en heb toen gekozen voor drank – was in een diepe depressie – ben toen wel bij een psycholoog geweest en heb hem om de tuin geleid – ben toen in een keer mezelf van de wereld gaan drinken en kon, bijvoorbeeld met 4 flessen, de wereld weer aan, maar daar word je geestelijk niet beter van – onstabiel en wankel – bij mij heeft tijd alles opgelost – bij de groep ben ik weer de oude geworden – had laatst een feestje thuis, heb aan het eind de drank aan m’n zusje mee gegeven = het zekere voor het onzekere – ben van nature ook absoluut geen drinker, maar de combinatie deed mij de das om; en die combinatie betrof dus achtereenvolgens: mijn kanker-operatie/overlijden moeder/aflopen zaak/scheiding. Hier kom ik nu om goed onderhoud te plegen en dat lukt uitstekend!

E: voor mijzelf ben ik erachter gekomen dat mijn drank-verslaving absoluut niet was opgelost door alleen maar ‘nee’ te zeggen tegen een slok, een glas of een fles. Zolang een mens in die redenering is gevangen is hij niet vrij. Dan krijg je ademnood. En dat werkt ‘dus’ ook niet. Zelf heb ik een hele ontdekkingsreis mogen maken om mijn eigen puzzle-stukjes bij elkaar te sprokkelen. Dat kost energie en tijd. Ik leerde enorm veel in de kliniek, maar ook in de gesloten inrichting van een psychiatrisch ziekenhuis, daarnaast door zonder onderbreken naar ‘de’ groep te gaan en natuurlijk, misschien wel in de eerste plaats, dank zij het contact met collega-verslaafden, die natuurlijk allemaal dezelfde richting uit wilden, namelijk herstel. En ik zag hoe sommigen daarin slaagden en anderen vaak pijnlijk en verdrietig aan hun einde kwamen of daarbij zo’n beetje halverwege bleven hangen. Overigens heb ik goed geleerd dat er een volgorde is in het herstelproces. Dat begint bij absolute basis-factoren als bijvoorbeeld ‘tijd’: herstel laat zich niet forceren – herstel heeft ook veel te maken met ‘conditie’. Zo heb ik in de kliniek ook alle gelegenheid gehad, en benut, om heel eenvoudig mijn fysieke conditie te herstellen en later verder te verbeteren. Op den duur heeft dat ook verdere gevolgen, zodat je onherroepelijk ook stopt met ander zaken zoals natuurlijk ook ‘roken’. Kortom, opeens heb je het over een ontdekkingsreis, waar je de rest van je leven mee bezig bent, met het resultaat dat je absoluut niet omziet in wrok, maar zelf je leven gaat ervaren als een groot kado!

F: mijn opname in de kliniek heb ik indertijd zelf in scene gezet: er was op het bedrijf een ochtend-vergadering en van daaruit is de opname geregeld – de bedrijfsarts was trouwens op de hoogte van ‘zelfhelp’ en ik ben toen heel snel naar de groep gegaan plus het advies om in de kliniek ook vooral zelf aan de slag te gaan – zo ontstonden vormen om aan mezelf te kunnen werken – ook al door onderwerpen te bedenken voor de groep – en dat alles heeft te maken met vragen zoals: ben je in staat te leven zoals je zelf bent – met afspraken ten opzichte van andere mensen – met het voorkomen of afbreken van een keurslijf – het aanbrengen van een stoplicht, gewoon om verkeer mogelijk te maken…. en dat is wat anders dan een groepslid, dat op zijn motorfiets ‘s avonds de rotonde over links neemt en dat dan ervaart als een overwinning – veel slimmer is het, denk ik, proberen te snappen wie je zelf bent, namelijk door goede dingen te ontwikkelen en vrede te sluiten met minder goede dingen – in de avonden bijvoorbeeld zijn maandag voor de groep en woensdag voor sport = en dat zijn geen verplichtingen, maar een genoegen plus altijd kansen om nieuwe dingen te leren – en zo niet – ook niet erg – je rijbewijs kwijt raken is vervelend; m’n vader vond ‘t bijvoorbeeld een rotstreek dat ie niet meer van zijn zoon mocht rijden.

Hierop wordt de gespreksronde afgesloten, krijgt eenieder de gelegenheid tot afdracht van een financieele donatie, wenst de gespreksleider een ieder goede thuisreis toe en sluit hij vervolgens de bijeenkomst om 21.30 uur.